Het is winter, het is koud, logisch. Dat zal wel, maar ik kan me dergelijk koud weer nauwelijks herinneren, bij mij betekent winter op z'n best 1-2 graden Celsius (plus) en een vervelende vochtigheid, de rest valt mee.
Na 3 dagen begon de gezondheid van mevrouw de kunstenares te verbeteren, een ploeg van monteurs herstelde de schade die door het onweer veroorzaakt werd, het leven begon weer langzaam op gang te komen en mijn plannen begonnen vorm te krijgen.
De wuivende bomen zongen in koor een lied waarvan het verhaal gaandeweg begon aan te zwellen.
Een volgende lente, maar deze keer op een nieuwe plek, maar al wel op mezelf. In het nieuwe – oude vaderland. Ik heb handenvol werk.
En zo is dé dag eindelijk gekomen. Een dag van grote veranderingen, uitdagingen, maar ook offers.
Uiteindelijk kwam de lente met zijn langere en warmere dagen, een lang verwacht en belangrijk moment voor mij.
