Wisten jullie dat...
... Eric’s Poolse woorden: „Voor onze en Uwe Vrijheid” voor het eerst gebruikt werden in 1831?
Om precies te zijn door Poolse opstandelingen die toen vochten voor de bevrijding van Polen van onder het Russisch juk. Deze zinsnede werd toen op hun banieren gezet, zowel in het Pools alsook in het Russisch (om hiermee aan te tonen dat Polen niet tegen het Russische volk vechten, maar tegen de onderdrukking van de Tsaren). Deze zin is een van de belangrijkste Poolse nationale motto’s en waarschijnlijk ook meteen de bekendste Poolse (naast de naam van de vakbond “Solidariteit”) zin ter wereld. Dit motto werd veelvuldig gebruikt door Poolse soldaten die op alle fronten van de 2e Wereld Oorlog vochten. Ook na 1945 was deze spreuk een reden voor vele Polen om deel te nemen aan verschillende oorlogen die andere onderdrukte naties over de hele wereld voerden tegen hun bezetters. De eerste strijd was de Hongaarse Opstand in 1956. Daarna volgde de deelname aan de zijde van de Afghaanse moedjahedien in de jaren tachtig en tien jaar later tijdens de bloedige gevechten in Tsjetsjenië. Ook nu zien we vele Poolse vrijwilligers die onder dit motto aan de voortdurende strijd in het oosten van Oekraïne deelnemen.
De bekendste Poolse “moedjahedien” in Afghanistan: RadosÅ‚aw Sikorski. Tegenwoordig voorzitter van het Poolse Parlement.
... dit motto tegenwoordig nog steeds actueel is en gebruikt wordt door vele volkeren die onderdrukt worden?
Het bovenstaande werd nadrukkelijk bevestigd op 11 november 2014 toen heel Polen in de ban was van de feestelijkheden rondom de herdenking van de Onafhankelijkheidsverklaring, welk in 1918 (na 123 jaar bezetting door drie grote mogendheden) plaatsvond.
Duizenden kilometers verder werd een demonstratie georganiseerd door de vertegenwoordigers van de Tsjerkessen, die hun rechten opeisten. De protestactie vond plaats onder het motto „Voor onze en Uwe Vrijheid”welk ook op protestbanners was geplaats in vier verschillende talen!
Laat ons erbij vermelden dat deze Tsjerkessische actievoerders het Poolse voorbeeld van een succesvolle vrijheidsstrijd nastreven en daarom ook vele Poolse vlaggen bij zich hadden. De plaats waar dit protest plaatsvond was ook geen toeval. Dat was namelijkPolonezköy (bij Istambul), wat in het Turks simpelweg „het Poolse dorp” betekent. Deze benaming hebben we te danken aan de Poolse vluchtelingen en stichters van dit dorp, die na het neerslaan van de Poolse Novemberopstand in 1831 gastvrij en respectvol werden ontvangen door de Turkse regering. Hun nakomelingen wonen er nog steeds!
Tsjerkessen In Polonezköy.
Maar weten jullie wie deze Tsjerkessen zijn en wat ze eisen?
De Tsjerkessen (eigen naam Adyghe) zijn een volk wiens tragische geschiedenis te vergelijken valt met het lot van het Joodse volk.
Dit volk woonde eeuwenlang in het noordwesten van de Kaukasus en aan de noordoostelijke kust van de Zwarte Zee. Waarschijnlijk zouden ze daar tot op heden wonen, maar werden helaas het slachtoffer van Russische imperiale ambities. Rusland viel toen niet alleen Polen binnen maar begon ook aan de incorporatie van het gebied waar dit volk woonde. De Tsjerkessen boden een heftige en heldhaftige weerstand (waarbij zij door Polen geholpen werden, o.a. door middel van wapenleveringen en steun van vele honderden militaire instructeurs en vrijwilligers). De Russische overmacht was echter zo groot dat ze na een langdurige strijd in 1864 uiteindelijk toch een overgave moesten tekenen, wat achteraf een grote fout bleek te zijn... Russische generaals constateerden toen openlijk: “We hebben het vruchtbare land van de Tsjerkessen nodig, maar de Tsjerkessen zelf niet”. Om dit te verwezenlijkenbegon Rusland aan een grootschalige genocide op de Tsjerkessen:de inwoners van complete steden en dorpen werden op een gruwelijke wijze afgeslacht, vrouwen, kinderen en ouderen werden hierbij niet gespaard. Op die manier kwam ongeveer de helft (1.000.000 personen) van de hele bevolking om. De overgebleven inwoners werden op een brute wijze gedeporteerd naar andere streken van het Russische Rijk en naar Turkije... een kleine groep wist te ontkomen doordat ze zich schuilhielden in grote boscomplexen. Tegenwoordig woont nog maar 10% van alle Tsjerkessen in Tsjerkessië zelf. De rest van dit volk leeftin ballingschap verspreid over meer dan 50 verschillende landen (de meesten in Turkije, Syrië, Duitsland en de Verenigde Staten). Dit jaar is het precies 150 jaar geleden sinds de genocide. Dit jaar organiseerde Rusland de Olympische Spelen in de oude hoofdstad van Tsjerkessië - Sochi waar men ook een enorm sport- en recreatiecomplex liet bouwen o.a. op de massagraven van de slachtoffers van deze volkerenmoord...“Het is alsof er Olympische Spelen werden gehouden in Auschwitz”, zeggen de Tsjerkessen.
Demonstratie op de Times Square In New York.
Het mag dan ook niet verbazingwekkend zijn dat het jaar 2014 in het teken stond van massale protesten van de Tsjerkessische gemeenschap overal ter wereld, hierbij werden ze vaak gesteund door Poolse activisten.
De protestacties van 2014 werden afgesloten met de overhandiging van een petitie van Tsjerkessische leiders aan de Poolse regering. In deze petitie lezen we o.a. over het gezamenlijke lot van onze naties en over het grote respect welk de Tsjerkessen hebben voor de Polen, die 150 jaar geleden de wapens opnamen om de Tsjerkessen te steunen die voor vrijheid een onafhankelijk Tsjerkessië vochten. Graag publiceren wij hier de laatste (zoveel zeggende) zin welk in dit document te vinden is:„Voor onze en Uwe Vrijheid – vragen wij de regering van de Republiek van Polen om officiële erkenning van de genocide welk op ons volk is gepleegd”. Wij, Polen en Nederlanders kunnen tegenwoordig volop genieten van alle voorrechten die de vrijheid ons geeft, maar
dezelfde vrijheid verplicht ons om niet te vergeten dat anderen die vrijheid niet hebben!
